In de jaren twintig en dertig nam de Utrechtse ambassadeur René Rademacher Schorer diverse initiatieven om het ingedutte kunstleven in zijn stad nieuw leven in te blazen. Dit artikel laat zien op welke manieren hij als bestuurder en mecenas steun gaf aan uiteenlopende culturele instellingen, en belicht hij hoe zijn positie in de Utrechtse kunstwereld veroverde en consolideerde. Rademacher Schorer doorbrak met zijn bemoeienis met de kunsten ook zijn eigen sociale en culturele vacuüm. Na de verbouwing van zijn woonhuis aan het Wilhelminapark in 1928 stelde hij zijn woonkamer open voor kunstenaars, wetenschappers, bohémiens en intellectuelen; in zijn salon mengden zij zich met de meer behoudende, aristocratische kringen waarin hij zich tot dan toe had bewogen. In dit artikel laat Van den Braber zien dat Rademacher Schorer investeerde om twee redenen in zijn salon en in de kunsten: hij hoopte dat met zijn steun ‘iets nieuws’ kon ontstaan, én wilde zichzelf als liefhebber en kunstkenner op de kaart zetten.

Onderwerpen: 1800-1900 1900-2000 historische context

Auteur: prof. dr. Helleke van den Braber