Academisch-cultureel centrum SPUI25 organiseerde in het voorjaar 2014 in samenwerking met het Prins Bernhard Cultuurfonds een interactieve lezingenreeks over Mecenaat. Het onderwerp zal in zes lezingen vanuit diverse invalshoeken door verschillende sprekers worden belicht. In deze eerste lezing zal worden gekeken naar de geschiedenis van het mecenaat. 

Rome in de zeventiende eeuw werd, als we de beroemde studie van Francis Haskell, Patrons and painters, moeten geloven, bewoond door kardinalen, adellijke families en pausen die allemaal vanuit esthetische waardering kunstenaars opdrachten gaven om paleizen en kerken te decoreren. Een dergelijke, vaak biografische, interpretatie gaat echter voorbij aan de achtergronden en doelen van deze mecenassen. Vanuit een discussie van de patronage van kardinaal Odoardo Farnese (1573-1626) maakt Arnold Witte duidelijk dat er misschien wel teveel verschillen zijn in de invulling van het mecenaat voor en na 1800 om van continuïteit te spreken. Daarnaast roept hij de vraag op of mecenaat wel altijd omwille van de kunst wordt bedreven. Kunnen we voor 1800 wel spreken van dé mecenas?

Over het mecenaat ná 1800 zal worden gesproken door Sjeng Scheijen en Eva Rovers aan de hand van hun onderzoeken naar Sergeij Diaghilev en Hélène Kröller-Müller. Wie was de grootste mecenas? En welke factor is daarbij beslissend? Kunnen huidige mecenassen hier iets van leren?

Onderwerpen: 1800-1900 1900-2000 geven aan culturele instellingen geven aan kunstenaars historische context

Auteur: dr. Arno Witte dr. Eva Rovers dr. Sjeng Scheijen