René Radermacher Schorer was in de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw een vooraanstaande  mecenas. Bij veel inititatieven in het Utrechtse culturele leven was hij nauw betrokken; als be­stuurder, organisator, geld­schieter of geïnteresseerde lief­hebber stond hij de initi­atiefnemers ervan met raad en daad terzijde. Zo was hij pen­ningmees­ter van stich­ting De ge­meenschap en de Utrechtse Filmliga, bezocht hij hoogstwaar­schijnlijk de dada-avond van Schwitters, volgde hij de op­richting van kunst­zaaltje ‘Besk’ op de voet en behoorde hij tot de groep vernieu­wers die Kunst­liefde weer op de been hielp. Daarnaast drukte hij in de jaren twintig zijn stempel op de besturen van een aantal nog niet genoemde vereni­gingen, commissies en comités, die alle een artistiek doel dienden. In de jaren dertig bouwde hij zijn invloed binnen de Utrechtse kunstwereld zelfs nog verder uit, zodat hij voor en vooral na de oorlog gold als een culturele sleutelfiguur, die in Utrecht op veel terreinen zijn gezag kon doen gelden.

Aan de wieg van de voorzichtige opbloei van het artis­tie­ke leven in de jaren twintig stonden vooral de stedelijke schrijvers en kunstenaars. Zij waren het die zich naast hun scheppende werk inzetten voor de oprichting van een galerie, boek­han­del, tijdschrift of vereniging. Radermacher Schorer was een van de weinige burgers die hierbij een rol speelde. Bovendien was hij vrijwel de enige die zijn belangstelling voor kunst kop­pelde aan een actie­ve betrokkenheid bij het wel en wee van de kunstenaars. Deze houding leverde hem veel vrienden op onder de schrijvers, schilders, beeldhou­wers en archi­tec­ten met wie hij samenwerkte. Via zijn bestuurlijke en organi­serende werkzaamhe­den bouwde hij een omvangrijke en gevarieer­de kennissen­kring op, die hij nog vergrootte door zijn bezoe­ken aan de tentoon­stellin­gen en bijeenkomsten die zijn kunste­naars­vrienden orga­niseerden. Zo behoorden de kun­stenaars die zich hierboven zo laatdunkend over het kunst­klimaat in hun stad uitlieten, allemaal tot de meer of minder intieme kennis­senkring van Rader­macher Schorer. Vanaf 1928 maakte hij van zijn huis aan het Wil­helmina­park een gastvrije ont­vangst­ruimte en ont­moetings­plek, waar in de loop der jaren een lange reeks kun­stenaars zijn opwachting heeft gemaakt.

Een aantal vragen dringt zich op. Op welke wijze veroverde Raderma­cher Schorer die vooraanstaande positie in de kunst­wereld, en waarom zette hij zich daar zo voor in? Aan de hand van een vijftal casussen zal worden bekeken op welke wijze Radermacher Schorer werkte aan de verovering van een positie in de Utrechtse kunstwereld, op weg naar de culturele status die hij in zijn hoogtijdagen (vlak voor de Tweede Wereldoorlog) zou bezitten.

Onderwerpen: geven aan culturele instellingen historische context weldoeners 1900-2000 geven aan kunstenaars

Auteur: prof. dr. Helleke van den Braber